Φλυαρόπιτα
Το κουσκούς μάς έρχεται από τη Β. Αφρική. Είναι μικρές μπαλίτσες από χοντρό σιμιγδάλι που μουσκεύτηκε, τρίφτηκε με τα χέρια σε αλεύρι κι έμεινε να στεγνώσει. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που κατέληξε συνώνυμο της μακρόσυρτης ανάλαφρης κουβέντας…
Πριν σας μιλήσω, έχω κάτι σημαντικό να πω.
Groucho Marx
μισό κιλό κους κους
300 γρ. φέτα
λίγο τριμμένο τυρί (ό,τι θέλουμε)
δύο μεγάλα αβγά
4 γεμάτες κουταλιές της σούπας αλεύρι σιταριού
μισό κιλό γάλα (ή λίγο παραπάνω), κατά προτίμηση κατσικίσιο (ή λίγο λιγότερο και συμπληρώνουμε με στραγγιστό γιαούρτι)
τριμμένη φρυγανιά (ή εναλλακτικά, καλαμποκάλευρο)
λάδι
αλάτι, πιπέρι
Βράζουμε το κους κους όπως τα μακαρόνια, σε άφθονο αλατισμένο νερό με πολύ λίγο λάδι. Χρειάζεται περίπου 15 λεπτά και συνεχές ανακάτεμα γιατί έχει την τάση να κολλάει στον πάτο. Στραγγίζουμε και ανακατεύουμε με τη φέτα.
Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τα αβγά, το γάλα και το αλεύρι. Προσθέτουμε πιπέρι κατά βούληση και αλάτι ανάλογα με το πόσο αλμυρή είναι η φέτα.*
Λαδώνουμε καλά ένα ταψί και πασπαλίζουμε τη μισή φρυγανιά (ή το καλαμποκάλευρο) καλύπτοντας όλη την επιφάνεια. Στρώνουμε το κους κους. Περιχύνουμε παντού το μείγμα του μπολ: θέλουμε να καλύπτει το κους κους για να μη ξεραθεί στο ψήσιμο, αλλά μην το πνίξετε…
Πασπαλίζουμε την υπόλοιπη φρυγανιά, το τριμμένο τυρί και λαδάκι και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200°C, μέχρι να ροδίσει καλά (υπολογίστε κάτι παραπάνω από μισή ώρα, ανάλογα με το φούρνο).
* Προαιρετικά, μπορούμε να προσθέσουμε τώρα μικρές δόσεις από ό,τι μας αρέσει να βάζουμε στα ζυμαρικά μας: μαϊντανό, ελιές, άλλα μπαχαρικά κοκ. Δοκιμάσαμε ψιλοκομμένες λιαστές ντομάτες και δεν πήγαν χαμένες.
_________________________________________________________
Δρακόπιτα
Κοκτέιλ πρωτεϊνών και υδατανθράκων και μια καυτερή ανάσα, για την ανταπόκριση σε καθήκοντα δρακόντων, προλετάριων και λοιπών περιπλανώμενων.
Η πόρτα άνοιξε κι αυτό που μπήκε στο δωμάτιο, χοντρό και ζουμερό, με τα πλευρά του να φουσκώνουν ηδονικά, απόδαρο, σέρνοντας πάνω σ’ ολόκληρο το από κάτω του, ήταν ο πράσινος δράκος. Επίσημος χαιρετισμός. Του ζήτησα να περάσει αμέσως μέσα. Είπε ότι λυπόταν αλλά δεν μπορούσε, τόσο μακρύς που ήταν. Αυτό σήμαινε ότι η πόρτα έπρεπε να μείνει ανοιχτή, πράγμα μάλλον άβολο. Χαμογέλασε, λίγο ντροπιασμένα και λίγο χαριτωμένα, και ξεκίνησε:
«Φερμένος ως εδώ από την επιθυμία σου, έρχομαι φεύγοντας από πολύ μακριά και κάτω γδέρνοντας με πόνο. Αλλά χαίρομαι που το κάνω. Με χαρά έρχομαι, με χαρά σου προσφέρω τον εαυτό μου».
Φραντς Κάφκα, Ο Πράσινος Δράκος (μτφρ.: in σίτου)*
δυο κιλά πατάτες
λίγο γάλα
ελαιόλαδο
250 γρ. κόκκινα φασόλια
δυο μεγάλες ώριμες ντομάτες ή μισό πακέτο ντοματοχυμός
ένα κρεμμύδι
μια-δυο-τρεις καυτερές πιπεριές κατά βούληση
1 κουταλάκι πάπρικα
1 κουταλάκι ρίγανη
αλάτι, πιπέρι
λίγο κίτρινο αλεύρι ή σιμιγδάλι
Το προηγούμενο βράδυ (ή τέλος πάντων δώδεκα τουλάχιστον ώρες πριν το μαγείρεμα) βάζουμε στο μούσκιο τα φασόλια, σε μπόλικο νερό. Τα βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν.
Καθαρίζουμε, κόβουμε σε κομμάτια και βράζουμε τις πατάτες μέχρι να μαλακώσουν. Τις στραγγίζουμε και τις πολτοποιούμε σε ένα μπολ με ένα πιρούνι. Προσθέτουμε ανακατεύοντας λίγο αλάτι, ελαιόλαδο και γάλα μέχρι το μείγμα να αποκτήσει ελαφρά κρεμώδη υφή. Με δυο λόγια, φτιάχνουμε πουρέ πατάτας… Δοκιμάζουμε για τυχόν διορθώσεις και αντιστεκόμαστε στον πειρασμό να τον περιδρομιάσουμε επί τόπου.
Σοτάρουμε ψιλοκομμένο το κρεμμύδι και τις πιπεριές σε λίγο λάδι. Ρίχνουμε το χυμό ντομάτας, την πάπρικα, αλάτι, πιπέρι και στο τέλος τη ρίγανη για να μην πικρίσει. Ρίχνουμε τα βρασμένα φασόλια και κατεβάζουμε από τη φωτιά.
Παίρνουμε ένα ταψί, το λαδώνουμε και πασπαλίζουμε το αλεύρι ή το σιμιγδάλι να πάει παντού. Τινάζουμε να φύγει το περιττό. Στρώνουμε το μισό πουρέ, από πάνω τα κοκκινιστά κόκκινα φασόλια, από πάνω τον υπόλοιπο πουρέ κι από πάνω λίγο πάλι αλεύρι ή σιμιγδάλι να βοηθήσει στη στερέωση.
Ψήνουμε στους 180° C μέχρι να ροδίσει η επιφάνεια – θά πάρει περίπου σαράντα λεπτά.
* Σε αντίθεση με το όνειρο του Φ.Κ., ο δικός μας δράκος είναι μάλλον κόκκινος, αλλά αντιστέκεται κι αυτός, όσο του αναλογεί, σε απόπειρες κωδικοποίησης.
_________________________________________________________
Φύλλο κουρού
Ύμνος στην κατάκτηση του λαδιού. Το έχουμε συνηθίσει σε τυρόπιτα, αλλά φαίνεται να πηγαίνει παντού (με ειδική μνεία στη φθινοπωρινή κολοκύθα).
Kurunun yanında yaş da yanar.
Τούρκικη παροιμία
ένα κεσεδάκι γιαούρτι
ένα κεσεδάκι ελαιόλαδο (που το μετράμε αφού βγάλουμε το γιαούρτι)…
αλεύρι, όσο πάρει
λίγο αλάτι
Ανακακατεύουμε καλά το γιαούρτι με το λάδι, αλατίζουμε και προσθέτουμε σιγά-σιγά το αλεύρι. Ζυμώνουμε μέχρι να γίνει ένα ομοιόμορφο ζυμάρι και το αφήνουμε να ξεκουραστεί για μισή ώρα τουλάχιστον.
Ανοίγουμε με τον πλάστη δύο χοντρούτσικα φύλλα, ένα για πάνω από και ένα για κάτω από ό,τι θέλουμε να βάλουμε στην πίτα. Δεν ξεχνάμε να λαδώσουμε ελαφρά το ταψί.
Ψήνουμε στους 180° C για λίγο παραπάνω από μισή ώρα, ανάλογα και με τη γέμιση.